Swakopmund - Cape Cross - Khorixas (dag 13 groep)

Om 6.15 uur zijn we wakker zodat we op ons gemakje onze bagage weer kunnen inpakken en de koffers voor het ontbijt buiten kunnen neerzetten.
Om 7.00 uur gaan we ontbijten (lopend buffet) en om 8.00 uur vertrekken we.

Eerst maken we een stop bij een besienstatie (benzinestation). De bus lust diesel en de ramen moeten nodig weer gezeemd worden.
Daarna gaan we op pad en de wegen waar we nu op rijden lijken geasfalteerd (zijn zwart), maar dit komt door het zwart van de autobanden en het zout wat hier aanwezig is (veel zoutpannen en zoutfabrieken). Het zout wordt gebruikt voor strooizout en tafelzout.

We rijden door Dorab National Park en langzaam aan gaan we richting Noord Namibië toe.
Namibië wordt naar het Noorden toe steeds breder.
We rijden door een heel wisselend en veranderende omgeving / landschap (een dorre kale vlakte). We rijden wel langs de kust nu.
Op een gegeven moment rijden we over een hobbelige weg (we gaan naar boven, naar beneden en weer terug), dit wordt veroorzaakt door de schokbrekers die onder de auto's, 4WD of bus zit.

We zien "Zeila wrack" aan de kust liggen. Dis is een scheepswrak in de branding. Deze kustlijn wordt ook Skeleton coast genoemd. Er zijn veel schepen vergaan en deze zijn tegen de kust aangeslagen waar ze nu een bezienswaardigheid zijn. Er zijn er hier in de omgeving dus veel meer te vinden en te bewonderen. Vele scheepswraken liggen hier voor de kust, dit heeft te maken met de mist en de sterke stroming. Vroeger dacht de bemanning van schepen die vast gelopen waren dat zij veilig waren aan land maar zij kwamen in de woestijn zonder eten en drinken, dus van kwaad naar erger. Dit werd ook de poorten van de hel genoemd. De woestijn loopt hier tot aan zee door.
Je kan zelfs een tour met een vliegtuigje hiervoor doen. Was een mooi fotomomentje.

Inmiddels is de zon volop doorgekomen en wordt het weer lekker warm.
Wat zien we om ons heen? Zand, zout en hele hobbelige wegen.

Op Henties Bay hebben veel mensen een vakantiehuisje voor de weekenden (om te vissen) en een grote vakantiehuisje voor de vakanties.
Ze hebben allemaal een 4WD en nemen altijd de kortste route om te gaan vissen. De sporen die hierdoor ontstaan in het zand duren 35 jaar om te herstellen.

Lincen is het enige plantje wat hier leeft. Het houdt zich dood.
Marius gooit wat water op het plantje en je ziet hem zo maar groen worden. Het is een soort mosplantje (denk maar aan het grijs/bruine kerstmos).
Er zijn 72 verschillende soorten lincen aanwezig hier.
Ook is er hier veel kwarts aanwezig in de grond (witte stenen, etc.)

Onderweg komen we een jakhals tegen en later nog veel meer jakhalzen.

Dan komen we aan bij Cape Cross Seal Reserve wat aan de Atlantische kust ligt tussen Swakopmund en Skeleton Coast Park.
In het reservaat bevindt zich een zeehondenkolonie van naar schatting 130.000 tot 180.000 dieren, die daarmee tot de grootste van zuidelijk Afrika behoort.
Er leven ook jakhalzen en verschillende soorten zeevogels, waarvan de Kaapse aalscholver (Cape Cormorant) regelmatig overvliegt.

Cape Cross is de plaats waar de Portugese zeevaarder Diogo Cäo in 1486 als eerste Europeaan voet op Namibische bodem zette. Hij richtte een Kaapkruis op ter ere van de Portugese koning. Dit Kaapkruis werd in 1893 door Duitse soldaten weggehaald en naar Duitsland vervoerd. Een vervangend Kaapkruis werd geplaatst op een duin met uitzicht over de baai. Daarnaast werd in 1980 nog eens een replica van het originele Kaapkruis vervaardigd en geplaatst waar Diogo Cäo vermoedelijk het origineel neerzette. Vandaar dat er tegenwoordig 2 Kaapkruizen staan.

We maken een lekkere wandeling door de zeehondenkolonie (over een houten vlonderbrug) en langs de Kaapkruizen. Ook waaien we ondertussen even lekker uit (we zitten tenslotte aan de Atlantische oceaan, maar het is een lekker windje (niet teveel)).
Je hoort en ruikt de zeenhonden al van verre afstand, maar het is wel mooi en zeker de moeite waard en indrukwekkend om zoveel dieren bij elkaar te zien. Ook zijn er veel jongen aanwezig.
De mannetjes zijn veelal op zee op zoek naar eten.
Je mag de zeerobben niet te dicht benaderen en daar zorgen ze zelf ook erg goed voor. Kom je te dichtbij, dan maken ze een blaffend en grommend geluid. Daar komt het gezegde vandaan natuurlijk, blaffen als een zeehond of in dit geval zeerob.
Wij zijn er ook achter gekomen hoe zij zich kenbaar maken. We stonden op ons gemak, leunend op de balustrade van het wandelpad, te genieten van deze dieren toen een zeerob vlak achter ons hard voorbij kwam lopen. Blaffend en grommend! Wij hadden de zeerob niet gezien en waren dus niet hierop voorbereid. We schrokken ons wezenloos. Eigenlijk wel grappig.
Eerst even wennen aan de geur want hier hangt me toch een penetrante geur van vis en uitwerpselen van de zeerobben. Ach ja, dat nemen we maar voor lief want het is een schitterend, indrukwekkend gezicht om te zien.
De zeerobben liggen op elkaar, op rotsen, te slapen, te waken of te zogen. De jong van de zeerobben weten ook precies waar moeder is, ze herkennen elkaar door de verschillende geluiden.
Een natuurlijke vijand van de zeerob is de hyena, die jacht maakt op de verzwakte en jonge zeerobben. Verder is ook de mens een vijand van de zeerob, dit heeft te maken met de visvangst. Door de visvangst is er minder vis beschikbaar voor de zeerob.
De medewerkers van het nationaal park houden de populatie in de gaten, als deze te groot wordt dan worden er zeerobben afgeschoten. Ze doen dit gericht op zwakke en oude dieren, gelukkig. Wat gelukkiger is, is dat de werkwijze van vroeger niet meer gehanteerd wordt. Toen werden ze nog doodgeknuppeld. Je kunt hier makkelijk uren en uren blijven maar het wordt tijd dat we verder gaan.

Om 11.00 uur moeten we weer vertrekken, want we hebben een lange dag voor de boeg.

Wij vervolgen de weg door de zanderige, dorren, en kale woestijn. Dat is ons uitzicht tot ver voorbij de horizon. Toch heeft dat ook weer wat.

We zien vandaag onder andere springbokken, koeien, ezels, geiten, bavianen, struisvogels, ezels en olifanten.

We rijden verder de binnenlanden in richting Damaraland.

Langzaam krijgen we weer gravelwegen (en wordt het hele erge hobbelige wegdek minder). Het is in ieder geval beter en prettiger als wat we tot nu toe hebben gehad vandaag. Zo'n slecht wegdek hadden we nog niet gehad (van voor naar achter, van links naar rechts en van boven naar beneden en weer terug.....)

In het plaatsje "Reirus" zijn veel boeren met koeien en geiten en de vrouwen lopen in traditonele klederdracht met wijde rokken en hoofddoeken op (alleen zien wij ze vandaag niet). Waarschijnlijk vanwege de warmte en zijn ze siësta aan het houden.

Onderweg krijgen we steeds meer begroeiing, bergen, gravelwegen, etc. Het blijft een continue verandering van de omgeving.

Om 13.00 uur rijden we het plaatsje Uis in om te gaan lunchen, wat we bij Montis Usti restaurant doen. Een lichte lunch, dus een toast ham/kaas en een broodje boereworst bockworst.
Er is hier in Uis veel tin in de grond, vandaar de witte berg waar we op uitkijken vanuit het restaurant. Vroeger was dit een tinmijn, maar die wordt nu niet meer gebruikt.
Om 14.10 uur moeten we helaas weer verder.

We rijden langs "Brandberg" berg. Dit is de hoogste berg van Namibië, met een bergpiek van 2573 meter. In dit gebergte zijn ook eeuwenoude rotstekeningen te vinden van de Bosjesmannen.

Onderweg verandert het woestijn landschap continue (grote bomen, kleine bomen, struiken (in alle kleuren: grijs en verschillende tinten groen).

Op een gegeven moment maken we een stop bij een klein lokaal kraampje (klein handwerkmarktje) langs de kant van de weg. Het is in de middle of nowhere. Het is een kraampje van de Herero stam, verwant aan de Himba's. Ze verkopen hier stoffen poppetjes in originele kleding en olifantjes in stof verkopen, waar 3 vrouwen in originele traditionale klederdracht staan. Tegen betaling van een fooi mag je hiervan foto's nemen (ja, ook dit is toeristisch aan het worden).

Wat ook grappig is, is dat hier een bord langs de weg staat met een olifant erop. Dus opgepast voor overstekende olifanten.
Ondertussen is het landschap ook veranderd, het is groener. Qua temperatuur maakt het niet uit want ook hier is het bloedheet.

De hobbelige wegen zijn wel goed voor de plasspieren hoor.
Het komt dan ook regelmatig voor dat we een plaspauze hebben midden in de woestijn: dames links, achter de rotsen en heren rechts, aan de kant van de weg. Best wel lachen hoor al die kopjes van de dames die boven de rotsen uitsteken.

Om 16.50 uur komen we aan bij Twyfelfontein waar we de indrukwekkende prehistorische rotstekeningen van de San (Bosjesmannen) gaan bekijken. Deze staan op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Het is één van de grootste natuurlijke "rotskunst-galerijen" ter wereld.
Om 17.00 uur gaat het centrum die rondleidingen geeft eigenlijk dicht en de gids is eigenlijk al klaar voor vandaag, maar maakt een uitzondering als we hem straks thuis afzetten(gelukkig niet voor niets gereden over dat slechte wegdek).
We maken een pittige wandeling onder en tussen de rotsen en bekijken al wandelend met de lokale gids de afbeeldingen van jachttaferelen en dieren die duizenden jaren geleden in de rotswand werden gekerfd. Heel indrukwekkend en mooi om te zien.

Om 18.00 / 18.15 uur zijn we terug van de rondleiding en moeten we gelijk de bus in om naar onze lodge te rijden (eerst de gids afzetten).
We rijden straks in het donker, maar zien in de bus wel een mooie zonsondergang.

Om 19.40 uur komen we aan in onze lodge voor vanavond in Khorixas.
Inchecken en sleutels in ontvangst nemen. Om 19.55 uur zijn we in onze lodge. Koffers in de kamer, even snel opfrissen, want om 20.00 uur kunnen we gelijk gaan eten (dat heb je als je laat aankomt).
We hebben een lopend buffet en eten onder de Namibische sterrenhemel in de buitenlucht aan lange tafels (het heeft gesmaakt en wij mochten vandaag beginnen met onze roze pilletjes, de malariatabletten).

Het restaurant en de keuken van deze lodge is 2 dagen geleden afgebrand en ze hebben daardoor snel een buitenrestaurant gemaakt van geleende stoelen en tafels. Ze hebben standaard een grote buitenkeuken (koken op vuur) en hebben wat kleine kooktoestelletjes buiten gezet, waar ook op gekookt wordt.
Het is behelpen, maar de reserveringen kunnen in ieder geval doorgaan. Wel ruik je de rooklucht van de brand nog steeds.
Na het eten doen we nog een bakje koffie en thee (want de bar heeft rook- en roetschade) aan tafel en daarna gaan we terug naar onze lodge. We nemen een lekkere douche en duiken ons bed in, want we hebben helaas geen wifi.

Het was vandaag een warme dag met een graadje of 34.

Veel leesplezier en welterusten voor straks.

Veel liefs van ons uit een warm Namibië en we genieten nog steeds met volle teugen.