Sossusvlei (dag 10 met de groep)

Vandaag gaat de wekker om 4.30 uur en krijgen we om 4.45 uur een wake up call (geklop op de deur). Ook goedemorgen!!
We hebben heerlijk gedoucht en om 5.15 uur komt Brian ons ophalen om naar de andere kant te gaan, waar het om 5.30 uur verzamelen is om nog een lekker bakje koffie of thee met een plakje thee te nuttigen.

We vertrekken om 5.45 uur met een ontbijtpakket, waar heerlijke dingen inzitten (2 boterhammen ham/kaas, appel, yoghurt, vruchtenreep met chocolade of pindakaasreep, drinken, gekookte eitje en zout en peper).

We gaan de rode woestijn ontdekken en het nationaal park Namib Naukluft Park, spannend.
We zijn uiteraard niet de enige die hierheen rijden. Veel trucks en bussen zien we, niet gek ook. De meeste komen hier om de beroemde Dune 45 te beklimmen en om de zon op te zien komen. Onderweg maken we een fotostop om de zon boven de rode woestijn op te zien komen. Dit is een schitterend gezicht, de zon die de woestijn kleurt in allerlei rode, oranje, rosé tinten met hier en daar wat groen van de vegetatie en bruin van de ijzererts.
Het zand is roodachtig van kleur door de grote hoeveelheid ijzer in de grond.

In verband met de drukte doet Marius het voorstel om eerst naar Sossusvlei te gaan en later naar Dune 45. Dit heeft 2 voordelen: Later op de dag is het niet zo druk op Dune 45 en nu is het niet te heet om te wandelen in Sossusvlei. Je moet niet vergeten dat we in de rode woestijn zitten en de temperaturen kunnen met het gemak tegen de middag oplopen tot ver boven 45 graden Celsius. Zijn voorstel vinden we een strak plan en zo rijden we Dune 45 nog 20 kilometer voorbij.

De bus parkeert en wij stappen uit. We moeten overstappen in jeeps, want de bus kan niet verder door het losse woestijnzand (iedereen moet dit, behalve de 4x4 auto's). Met de jeep rijden nog zo’n 5 minuten door het klapzand naar het begin van de Sossusvlei (vlei is Afrikaans voor vallei). Het is een leuke tocht en het valt niet mee om hier te rijden. Andere mensen komen hier met schade en schande ook achter want we zien een auto helemaal vastgelopen in het zand, heeft zichzelf helemaal ingegraven. De eigenaren zijn maar verder gaan lopen. Leuk om te zien.

Aan de rand van de Sossusvlei stappen we uit de jeep en wandelen we zo'n anderhalve kilometer door het mulle zand van de vlei naar de deadvlei. De deadvlei is een opgedroogde witte kleivlakte, met bomen die grijs/zwart geblakerd zijn door de zon. De bomen zijn skeletten die niet versteend zijn omdat het te droog is, sommige zijn blijkbaar 900 jaar oud en zijn zo intact gebleven door het droge klimaat. Het is een hele mooie vlakte, heeft iets magisch. Levert mooie foto’s op met de rode duinen er omheen, de grijze vlakte en dan de grijs/zwarte boomskeletten. We spenderen hier 45 minuten om te genieten, foto’s te maken, rond te struinen, uit te rusten van de toch nog inspannende wandeling door het klapzand of nog een duin te beklimmen.

Dan lopen we terug naar de jeep, met de jeep weer een leuke rit door het zand terug naar de bus om naar Dune 45 terug te rijden.
Marius had helemaal gelijk, we hebben de beroemde Dune 45 helemaal voor onszelf, is dat geweldig of niet? Wij vinden van wel!

De liefhebbers beklimmen de wereldberoemde Dune 45 of een gedeelte ervan en genieten van een schitterend en magnifiek uitzicht over het rode woestijnlandschap. Degene die niet de Dune 45 beklimmen relaxen op een stoeltje onder een boom aan de voet van de Dune of maken foto’s van de klimmers en de omgeving.
De Dune 45 is 125 meter hoog en wij zijn op de top geweest met als toetje tijdens de afdaling een zandstorm (het zand zat werkelijk overal, behalve in onze schoenen). Het was een pittige tocht omhoog door mul zand. Gelukkig werd onze inspanning rijkelijk beloond, want vanaf de top hadden we een majestueus uitzicht!! Wauw!! Wat een ervaring!!

Nog wat info over dit fenomeen....
De zandduinen in de woestijn zijn gevormd door de wind vanaf Atlantische oceaan en de bergen. In de woestijn komen deze windstreken tot elkaar en blazen het zand omhoog.
Ze kunnen niet hoger worden dan 360 meter want erboven waait de wind te hard en want het zand weg. Je kunt ook aan de toppen van de zandduinen zien wat het oosten en het westen is. In de winter waait de wind vanuit de zee het land in en dan wijzen de toppen van de duinen naar het oosten. In de zomer is dat net andersom. Hierdoor is het dus ook mogelijk om het noorden en het zuiden te bepalen.
De springbokken die in de woestijn leven drinken in heel hun levensdagen geen water, zij halen het water uit het gras en bladeren dat ze eten. Zij zijn ook in staat om de bloedcirculatie zo aan te passen dat de hersenen koel blijven. De lichamelijke afkoeling krijgen ze door over de randen van de zandduinen te lopen, hier waait het namelijk. Springbokken uit andere delen van Namibië kunnen niet overleven in de woestijn want die zijn gewend om water te drinken, andersom is wel mogelijk.

Als de schoenen zijn uitgeklopt en zo goed als zandvrij zijn (voor degene waar het zand wel in de schoen zat en geprobeerd hebben om Dune 45 te beklimmen) gaan we terug naar het hotel.

Onderweg komen we struisvogels, springbokken, oryxs, woestijn zebra's tegen en de nodige vogels.

Om 15.20 uur zijn we terug bij het hotel en worden wij door Brian terug naar onze beehive hut gebracht om de koffers in te pakken zodat ook wij terug naar de groep kunnen om daar de laatste overnachting door te brengen (er zijn inmiddels groepen vertrokken, dus er is weer plek).
Jammer, want wij hadden nog wel een nachtje in onze beehive hut willen slapen, maar ook wel weer zo gezellig dat we weer met de groep worden herenigd.

Om 15.55 uur komen we terug aan bij het hotel/lodge en gooien we onze koffers op de kamer en maken we ons gereed om een rondleiding bij de cheetah's en luipaard te krijgen.
Lisa het luipaard is in gevangenschap opgegroeid en 19 jaar oud. In gevangenschap kunnen ze 25 jaar oud worden, in het wild minder oud.
Oscar de cheetah (mee op de foto geweest en geaaid. Zijn tong was net schuurpapier. Wel eng, zo'n eerste lik van een cheetah als hij je recht aankijkt, maar wel een ervaring op zich). Een unieke ervaring, die ik niet had willen missen. Wauw, schitterend.

Om 7 uur is het eten (lopend buffet) en vandaag hebben we onder andere oryx balletjes, groenten en gebakken aardappelen. Jammie, jammie.
Na het eten nog even wat gedronken in de lobby met zijn allen en om half 11 zijn we naar de kamer gegaan om te gaan slapen.

Helaas wederom 2 dagen geen wifi (als jullie dit lezen hebben wij dit avontuur alweer achter de rug en hebben wij inmiddels alweer nieuwe avonturen mee gemaakt).

Het was een mooie dag, met windkracht 4 en vele mooie ervaringen.

Welterusten voor jullie en veel liefs uit Namibië.